Het pad van moed en verbinding

Ik was onlangs een heel bijzondere groepssessie aan het verzorgen. Het ging (en het gaat steeds) over durven kwetsbaar zijn in nabijheid van anderen. 

Een van de dames in de groep heeft de gewoonte om zich sterk en defensief in de wereld te gaan bewegen. Tijdens de sessie lichaamswerk, neemt haar gevoel het op een bepaald moment over van haar ratio  en haar innerlijk gevecht/controle valt als een pantser af. Ze voelt zich kwetsbaar. Ze mag kwetsbaar zijn, zonder oordeel. Van mij, nog van de groep. Ze huilt. Toen ik vroeg hoe ze zich voelde, zei ze: zwak. Ik vroeg aan de groep wat zij hiervan denken. Het antwoord was: Sterk. Moedig. Ik wou dat ik het kon. Het was een helend proces voor haar. Haar gezicht kon eindelijk smelten, verzachten. 

Zoals Brené Brown het in haar boek Sterker dan ooit mooi verwoordt: Je kwetsbaar opstellen is geen kwestie van winnen of verliezen; het is de moed hebben om de uitdaging aan te gaan en je te laten zien, terwijl je geen controle over het resultaat hebt.

En als er nu één ding is dat ik bij zoveel hulpverleners hoor, dan is het diezelfde worsteling. De controle loslaten. Het begrijpen van wat jouw cliënten meemaken zorgt zeker voor een bepaalde verbinding, geen twijfel mogelijk. Maar als jij daar zit, uit verbinding met jezelf, dan ga je niet écht in verbinding met de ander. Het gevolg is dat er dan heel wat mooie rake interventies verloren gaan. 

Als jij steeds maar jouw eigen emoties wegduwt op je werk, of rationaliseert. Als jij niet durft te kijken naar jezelf en je eigen stuk, in verbinding of conflict met de ander. Als jij niet leert te bewegen vanuit moed en verbinding naar jouw collega’s. Dan denk ik dat je slaapt.

Ik slaap ook soms. Je kan niet altijd wakker zijn. Maar dat dit een duwtje mag zijn voor jou om het pad van moed en verbinding te kiezen. Dat jij meer mag vertragen tijdens je werk en gaan voelen. Wat raakt jou? En kan je het toelaten? Kan je het ook bespreken met collega’s? Ben je zelf in (leer)therapie en heb je supervisie?

Laten we als hulpverlener minder bang zijn om te voelen, om geraakt te worden. Laat jezelf zien! Want jij bent zo mooi.

Liefs,

Stephanie