Een wakkere hulpverlener
Ik werk 13u als lichaamsgericht therapeut binnen een psychiatrische instelling. De jaren strijken voorbij. Ik ga binnen. Ik doe mijn werk. En dan stap ik terug naar buiten. Ik voel heel wat gebeuren in de dynamieken tussen collega’s en teams, maar ik kan alles vanop een afstand observeren. Maar goed, alvorens ik iets voel, ben ik al terug buiten. Tot op het moment dat we een paar maanden geleden een zwaar incident meemaakten. Ik voelde vanalles gebeuren, maar het kwam niet écht binnen.
Gelukkig heb ik mijn externe supervisor. Hij schudde mij wakker: “ Stephanie, om op die plek te overleven moet jij dissociëren, het is te heftig voor jou.” Wow, de woorden drongen binnen. Er leeft daar zoveel op de afdeling en er wordt daar zo weinig mee gedaan…
Ik kan jou vertellen hoe mijn eerste oordelende stemmetjes al klaarstonden om mezelf klein te maken. “Hoe kon ik dit zomaar laten gebeuren? Ik zou toch beter moeten weten als lichaamsgericht therapeut?…” Die oude, strenge stemmetjes. Je kent ze zeker ook! Ze leiden tot schaamte en zetten mij vast. Een tweede, warmere stem, omhelsde me: “Och, het maakt niet uit of het nu “goed” of “slecht” was, wat wel belangrijk is, is wat jij hierin nodig hebt!” Ik ging gaan voelen. Het eerste wat ik voelde was: ik heb nood om mezelf te kunnen zijn. Ik hoef niet alles “onder controle” te houden. Ik hoef mij niet aan te passen. Ik hoef niet te zwijgen. Ik mag mijn waarheid spreken. Als ik iets zie dat niet klopt voor mij, mag ik de moed vinden om kwetsbaar te zijn en dit uit te spreken. Dit is mijn verantwoordelijkheid. En de verantwoordelijkheid van de ander laat ik bij hen. En ik mag ze daar ook op aanspreken.
Wat ik hieruit geleerd heb is dat wij hulpverleners veel te goed zijn in pleasen. De boel onder collega’s onder controle te houden en elkaar te sparen. Wel, dit zorgt voor een kunstmatige harmonie. Want onder die laag broedt er vanalles en mensen voelen dit toch (niet iedereen). Mocht dit een verhaal zijn van een cliënt, wat zouden wij, hulpverleners dan adviseren? Ga de confrontatie aan en spreek erover! Precies!
Dat dit een wake up call mag zijn voor jou en voor mij, dat wij mogen spreken. Het is onze taak en verantwoordelijkheid om wakker te zijn. En soms hebben we iemand anders nodig om ons wakker te maken en dat is helemaal ok. Ik garandeer jou, dit is niet de meest makkelijke weg die je bewandelt, neen, het kan zorgen voor weerstand, boosheid, opstand en verzet van je medecollega’s. Maar het is wel de meest moedige stap die je kan zetten. En de stem die tot zelfzorg leidt.
Zet je hem ook?
Veel liefs,
Stephanie