Liefde in tijden van Corona

Toen ik deze morgen mijn dagelijkse wandeling deed met mijn hond, merkte ik iets essentieels op. Door de strengere maatregelen is de stilte nog prominenter aanwezig. 

De stilte is een teken dat mensen binnen blijven. Binnen in de letterlijke zin van het woord. Stilte betekent ook naar binnen gaan, introspectie zoals we het  noemen. Ja, het kan zijn dat je jezelf de komende weken zal tegenkomen. En dat lief van jou misschien ook. Je job als ‘escape’ valt weg. En dit kan voor een leegte zorgen. 

Als we die leegte toelaten, dan kunnen we heel wat te weten komen over onszelf en over de wereld. Leegte is iets waar we geen vat op hebben en daar zit vaak angst onder verscholen. Vaak vullen we onze agenda’s om die leegte, en dus die angst, niet te voelen. Het zal een uitdaging worden voor heel wat individuen, maar ook voor heel wat koppels. Er komt ruimte om jezelf in de ogen te kijken. Jezelf en je partner of naasten.

Ik vind het verschrikkelijk wat er gebeurt. Elke ochtend sta ik op en vraag ik me af of ik het gedroomd heb. Maar ik zie ook iets heel moois ontstaan. Een groots cadeau van moeder aarde. Ze toont ons aan dat het nog niet te laat is. En dat we samen kunnen werken. Ik heb me nog nooit zo verbonden gevoeld met de wereld, met jullie. Het is een collectief gebeuren waar we onze solidariteit mogen tonen. Jonge mensen hoeven niet zozeer binnen te blijven voor zichzelf, maar voor de zwakkeren. Hoe mooi is dat niet. Alle zorg- en medische diensten die moeten blijven draaien, op volle toeren zelfs, … Ook dit is een verhaal van liefde. 

Laten we doen wat we moeten doen. Laten we ons niet  paralyseren door angst, maar wel onze solidariteit tonen naar de anderen toe. Laten we naar binnen gaan, naar de essentie. Het is daar dat je liefde zal vinden.